Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Duo Reges: constructio interrete. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Oratio me istius philosophi non offendit; Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere.

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?
Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;
In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus.
Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset.
Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare?

Reliqui sibi constiterunt, ut extrema cum initiis
convenirent, ut Aristippo voluptas, Hieronymo doloris
vacuitas, Carneadi frui principiis naturalibus esset
extremum.

Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?

Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia.
Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.

Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Si longus, levis. Paria sunt igitur. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Sed quid sentiat, non videtis.

Nam bonum illud et malum, quod saepe iam dictum est, postea consequitur, prima autem illa naturae sive secunda sive contraria sub iudicium sapientis et dilectum cadunt, estque illa subiecta quasi materia sapientiae.

Tenent mordicus.: Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt.
Praeteritis, inquit, gaudeo.: Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene.
Sullae consulatum?: Quod cum dixissent, ille contra.

Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere? Minime vero istorum quidem, inquit. Comprehensum, quod cognitum non habet? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Equidem, sed audistine modo de Carneade? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.