Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Duo Reges: constructio interrete. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum.

Nisi mihi Phaedrum, inquam, tu mentitum aut Zenonem putas, quorum utrumque audivi, cum mihi nihil sane praeter sedulitatem probarent, omnes mihi Epicuri sententiae satis notae sunt.

Bork: Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur.
Qui convenit?: Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.
Quid Zeno?: Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus.
Bork: Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina.
Ne discipulum abducam, times.: Sit sane ista voluptas.
Bork: Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Non est igitur summum malum dolor. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Nunc reliqua videamus, nisi aut ad haec, Cato, dicere aliquid vis aut nos iam longiores sumus. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit?

Quod cum ita sit, perspicuum est omnis rectas res atque laudabilis eo referri, ut cum voluptate vivatur.
Quare attendo te studiose et, quaecumque rebus iis, de quibus hic sermo est, nomina inponis, memoriae mando;
Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.
Nescio quo modo praetervolavit oratio.
Venit ad extremum;

Bork

Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit
naturae quaeque progressio.

Proclivi currit oratio. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Nam de isto magna dissensio est. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.

Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.
Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.
Sin autem ad animum, falsum est, quod negas animi ullum esse gaudium, quod non referatur ad corpus.